tweede mail uit Costa Rica

Ola,

daar ben ik weer vanuit Costa Rica. Zoals in mijn vorige mailtje al aangekondigd hebben we veel ondernomen aan de zuid-oost kust van costa rica. We zijn de eerste dag gaan snorkelen. We hebben ongeveer een uurtje gevaren met een speedboot naar een schiereiland voor de kust. Daar zijn we in het water gedropt en zijn we op zoek gegaan naar exotische vissen. Na twee uurtjes zijn we op een andere plaats gedropt, en daarna lunch. al met al een leuke ochtend, niet te vergelijken met kuch kuch australie, maar zeker beter als at we in mexico hebben gezien. daarna heeft onze 'guide' voorgestld nog op de terug weg op zoek te gaan naar dolfijnen en eventueel een walvis. Net toen we de hoop al bijna hadden opgegeven dook er een familie 'valse orca's' (letterlijke vertaling) op. Ze leken eigenlijk nog vooral op dolfijnen. Wij hebben natuurlijk enthousiast foto's gemaakt van moeder, kind en de rest van de zwemmende familie. Al met al een gslaagde dag.

's avonds zijn we met een amerikaanse entomoloog (insectenkenner) een nachtwandeling gaan doen op zoek naar slangen en insecten. Een erg leerzame avond. Ze heeft ons ontzettend veel laten zien. Elke kever of spin had volgens haar wel iets bijzonders. In ieder geval kon ze de meest walgelijke verhalen vertellen over het amerikaanse leger dat de meste van de insecten op de een of andere wijze wel tijdens oorlogstijd heeft ingezet. geen slangen gezien helaas, maar veel puf had ik toch al niet meer. Aangezien ik die dag tijdens het snorkelen, natuurlijk, ontzettend verbrand ben op mijn rug.

de volgende dag vroeg op om met een kleine speedboot langs de kust naar het hoogtepunt van de regio t gaan, het nationale park Corcovado. Maar helaas geen van de dieren waar ik in het vorige mailtje over sprak, zijn we tegen gekomen. En de gids, tja die was ronduit slecht. heel erg jammer. Gidsen kunnen zo'n dag maken of breken. Wel hebbn w at aapjes en en krokodil gezien. Een aantal andere uit de speed boot had een andere gids togewezen gekregen, en deze was veel meer toegewijd, kende de dieren, kon er iets over vertellen en heeft 6 uur lang, zoals afgsproken, door het woud heen gelopen. Die van ons vond ht belangrijker om snel weer bij de ranger station te zijn, om daa een lange pauze te houden. Jammer, we hebben nog wel even geklaagd bij de touroperator (een aardig jong stel). Met als resultaat dat we een gedeelte van het geld terug hebben gekregen.

Een dag later zijn we wer met de boot gegaan , maar nu terug naar Sierpe. Vanuit daar een taxi naar Palmar en daar de bus gepakt terug naar San Jose. (Even voor jullie informatie Cista rica is ongveer zo groot als zwitserland, maar de wegen zijn zo aangelegd dat je bijna altijd terug moet naar San Jose om naar een andere hoek van het land te komen). Enfijn, de bus rit van Palmar naar San jose duurde gruwelijk lang. de afstand viel wel mee, 250 km over de pan american highway (een weg die in Amerika begint en vervolgens door alle landen van midden amerika loopt en uiteindelijk in panama uitkomt). deze busrit duurde 6 1/2 uur. Reden: in elk klein plaatsje langs deze 'snel'weg staat om de 10 meter een persoon te zwaaien dat hij ook graag mee wil. En de buschafeur vindt dat prima. Dus remmen instappen betalen doorrijden, remmen uitstappen etc etc etc. In zo'n bus zitten dus twe soorten passagiers, die gene die voor een lange afstand een ticket hebbn gkocht en een stoel toegewezen hebben gekregen. En de mensen voor de kortere afstanden, zij staan meestal. tja met weemoed denk je dan toch terug aan het mooie systeem uit Mexico. Laten we maar zeggn dat het bij de charmes van het land hoort.

In San jose aangekomen hebbn we en leuk klin hotelletje buiten ht centrum gevonden, eigendom van een erg aardige betrokken familie. 's avonds zijn Vanessa en ik eens gaan kijken in onze risgids (lonley planet) Hmm we wilden nog drie parken in het noord-westen zien, een in het noord-oosten en hmm ook nog een park en stadje in het zuid-westen. Veel te doen, maar met onertussen nog maar 2 weken tijd. En met de ervaringen van de langzame bussen, kwamen die avond tot een duur besluit: we hadden en auto nodig. en zo rade onze reisgids ons aan, een 4X4 aangedreven is in dit land, gezien de staat van de meeste wegen, een must. Onze hotel eigenaar is even rond gaan bellen, wij zijn ons geld gaan tellen. En de volgende ochtend stond daar een mooie, zilvere Diahatsu terrios op de stoep te glanzen. en vierwiel aangdreven model, waar de gemiddelde Jeep of Landrover eigenaar hard om mot lachen, maar waar wij de komende week erg blij mee zouden zijn.

Afgelopen woensdag ochtend waren we klaar om de ultieme relatietest te doen, rijden in San Jose, ik aan het stuur, Vanessa met de kaart. Ik hoopte dat het rijden in een huur auto in het zuiden van Spanje, een aantal jaren geleden, ons al voldoende had voorbereid. Mar costa rica, en San Jose in het bijzonder is een moeilijk opgave. Vooral om dat 80% van de steden hier geen straat namen hebben. Officieel en op onze kaarten wel, maar Tico's (de costa ricanen), houden er van om orientatie puntn te gebruiken als het gaat om het vinen van de weg. Al met al zijn we binnn een half uur uit San Jose gekomen, zonder kleer scheuren en zonder lkaar de hersens in t slaan, een hele prestatie al zg ik het zelf. ( de kunst is nu om over een weekje weer terug te rijden naar ons hotel). We zijn meteen op weg gegaan naar de dichst bijzijnde vulkaan (Poas). Een plek waar slecht 1 keer per dag een bus naar toe gaat, en dat terwijl ht slechts 5 km van de hoofdstad afligt. We zijn die woensdag ochtend vrij vroeg aangekomen. We heben daar een stukje gelopen en in eens stonden we bij de krater. Een zijzonder spectaculair gezicht, en om 0900 uur 's ochtends nog lekker rustig. Geen stromende lava trouwens, maar een blauw/groen kratermeer met dampende geisers er om heen. Daarna zijn we met de auto door greden naar een van de meest actieve vulkann hier, vulkaan Arenal. de prachtige rit voerde ons door heveul landschap met af en toe koffie plantages en regenwouden lang de weg. Tgen de namiddag zijn we in het plaatsje la fortuna aan gekomen, bekend om zijn gevaarlijke ligging naast de Arenal vulkaan. Maar van het beloofde vuurwerk, was geen sprake. de vulkaan was in het geheel niet te zien! We konden slechts wolken zien. Di avond zijn we in het cafe naar de interlan mexico-costa rica gaan kijken. Een wedstrijd waar ze hier al dagen naar toeleeden en wat je denk ik met nederland-duitsland kan vergelijken. Dus veel vlaggetjes op de auto en de meeste heren in een rood-blauw voetbalshirt. De uitslag en de wedstrijd was terleurstellend 2-1 voor Mexico. De volgende ochtend regende het, dus zijn we in de auto gestapt op weg naar nationaal park Ricon de la Vieja. En hier kwam de vierwiel aandrijving van pas. De eerste helft van de rit ging het nog goed, afgezien van de diepe gaten die om de 500 meter in de weg te zien waren n waar je alleen slingerend en met een maximum snelheid van 40 km p/u kunt omzeilen. nee het tweede gedeelte was pas echt leuk. Een weg van 30 km naar lodge (herberg) vlak bij ht park. deze weg, mag eigenlijk geen weg heten er lagen enkel dikke keien op de weg. al hobbelend zijn we de wildernis in gegaan op zoek naar die ene herberg die in onze reisgids stond aangegeven. Na een vreselijk, leuke, rit kwamen we aan op deze boerderij. We voelden ons trot, dat w dat hadden doorstaan, dat zouden vast niet vele anderen hebben gedaan. De eigenaar wees ons naar onze cabana (schuur/bungalow) , op de heuvel in een fantatische rustige landelijke omgeving. Ah heerlijk wat een rust, hee daar zitten nog mer toeristen: en het eerste wat ik hoor: hallo! Ja hoor het kan niet waar zijn nederlanders. Of wij ook uit Nederland kwamen, en dat er nog 2 nederlanders waren. En dat er net 4 vertrokken waren. ach ja, je kunt er hir in Costa Rica rustig vanuit gaan dat 1 op de 4 toeristen nederlanders zijn. Je komt ze cht overal tegen.

Maar goed vanochtend zijn w daar vertrokken en zijn we om 9 uur naar de ranger station gegaan. Er was nog niemand, we hebbn een wandeling uitgekozen en zijn pas om 15 uur weer het park uitgegaan. Een geslaagde dag ook al hebben we wderom niet veel dieren gezien. het hoogtepunt waren de apen die ons nieuwsgierig vanuit de bomen hebben aangekeken. Vanmidag zijn e daar weggereden en nu zittn we in Liberia een iets groter plaatsje 40 km van de grens met nigaracua (een land dat ons door velen is aanbevolen trouwens). Morgn gaan w op wg naar wer een ander nationaal park Santa roa hier aan de west kust. En nen iet al die parken lijken op elkaar: de ene is cloud-forrest, de andere rainfoorst en morgen een tropical dry forrest, Andere habitats en dus andere dieren. Jullie begrijpen het ondertusen we zijn hir vooral voor ht wild life watching.

Nou dat was het weer even, oer en paar dagen als we de auto terug brengen in San Jose zal ik we mailen. Ik zal nu nog even wat nieuwe foto's uploaden en die kunnen julli dus weer zien op http://sanderenvanessa.waarbenjij.nu

Adios
Sander