de groeten uit Noord-Oost Brazilie

Oi mensen in Nederland,

Hier zit ik dan eindelijk weer achter een PC met internet toegang. Ik heb net een Caipirinha achter de kiezen. Deze cocktail kost in Nederland zo´n 7,50 euro hier slechts 0,75 euro cent. Deze mix van suikerriet destilaat (PITU) suiker, stukjes limon en ijsblokjes is heerlijk na zo´n hete dag als vandaag (32 graden en bewolkt!).

Maar goed mijn laatste mail vertelde jullie over onze ervaringen in het natuurgebied, de Pantanal. Een aantal foto´s heb ik ondertussen op onze website gezet dus even kijken onder fotoboek op www.sanderenvanessa.waarbenjij.nu. We zijn van Olinda naar Recife gevlogen en van daar uit met de taxi naar Olinda gegaan. Olinda ligt aan de kust zo´n 2500 km ten noorden van Rio. Dit noord oostelijke gedeelte van Brazilie heeft een geschiednis met Nederland. Ik wist het niet, maar in de zestiende en zeventiende eeuw hebben ´wij´een aantal keer geprobeerd om de portugezen hier weg te jaagen en een aantal handelsstations te plaatsen. De handel was voornamelijk in suikerriet en in slaven. Het is ons een aantal jaren gelukt om de portugezen (en engelsen) op afstand te houden, maar uiteindelijk hebben we af moeten haken. Toch is het vreemd om in plaatjes te lopen waar de Nederlanders nog vers in het geheugen van de plaatselijke bevolking zit. "waar kom je vandaan?" vragen velen in dit kleurrijke, iets wat saaie koloniale dorpje. "Olanda", antwoord ik. "ahh Viva Olanda Viva Olinda." Tja ik weet niet precies wat ik daar van moet denken, want alle kerken en historische gedeeltes van de stad zijn door ´ons´ afgebroken of in de fik gezet.

Na een dag in dit stadje zijn we naar de zusterstad Recife gegaan. Een stad die aan de mooie atlantische kust ligt. Helaas was Recife alles behalve mooi. In deze stad van 1,8 miljoen mensen is weinig moois te zien. Wel is ons snel duidelijk geworden dat de verschillen tussen arm en rijk in dit gedeelte van Brazilie enrom zijn. Er zijn velen die in krotten aan de rand van de stad leven. De "huisjes" bestaan uit niets meer dan strak getrokken plastic tassen en vuilniszakken tussen stukken hout. De mensen op straat stralen ook armoede uit. We hoorde dat het gemiddelde loon van de mensen hier op 250 reales ligt zo´n 50 dollar per maand. Daar staat tegen over dat er een top laag in Brazilie bestaat van gegoede burgers. Zij verdienen net zo veel als een goed betaalde Nederlander en kunnen zich dus ook alles veroorloven. Het gevolg is dat de kust van Recife vol staat met dure appertementen complexen, die voorzien zijn van de nieuwste snufjes, zwembaden en squashhallen. Terwijl de meeste mensen op het strand zitten en moeten rond komen van het verkopen van stukjes vis of cocosnoten. Dit verschil tussen arm en rijk geeft mij vaak een ongemakijk gevoel zeker als je in de achteraf straten van dergelijke steden loopt. Je ziet de mensen kijken en denken. In Peru was dit bijvoorbeeld veel minder het geval. Daar waren de mensen ook arm, maar vrijwel iedereen is daar arm en de kosten van het levensonderhoud zijn daarom ook een stuk lager. Hier in Brazilie is alles relatief duur. Maar goed genoeg gefilosofeer.

Vanuit Recife hebben we een vlucht geboekt naar het eilandje Fernando de Noronha geboekt. Dit ligt op zo´n uur vliegen, 800 km uit de kust. Goedkoop is het daar niet, maar ja we hadden zulke fantastische verhalen gehoord over het leven onder water daar dat we niet lang nodig hadden om overtuigd te worden. "Kom maar op met die schilpadden in de zee en op het strand!". De eerste dag zijn we vooral bezig geweest met het zoeken naar een geschikte Pousada. ZOals gezegd liggen de prijzen ongeveer 3 keer zo hoog als op het vaste land. Maar uiteindelijk hebben we een geschikt hotel gevonden, waarvan de eigenaresse (niet onbelangrijk) goed engels sprak. De tweede dag hebben we de hitte getrotseerd en zijn we op zoek gegaan naar de natuur te voet en met de openbare bus. Op zich niet zo´n probleem omdat het eiland erg klein is, met de buggy (die wij niet hadden, maar alle andere toeristen die daar met een pakketreis waren en dat waren voornamelijk Brazilianen, wel) ben je in 5 minuten aan de andere kant van het eiland.

We zijn naar het bekenede strand Sueste gegaan. Daar kun je zwemmen metde schilpadden. er zijn drie soorten die rondom het eiland voorkomen, waarvan de grootste soort wel zo´n 200 kilo kan worden. Deze dag hebben we wel schildpadden bij ons inde buurt gezien, maar hetzicht onder water was te slecht om ze te zien. Daarna zijn we naar een idylisch strand in de volgende baai gegaan. Op deze plek nesten de schildpadden. De nesten worden gemarkeerd en beschermd door een braziliaanse natuurbeschermingsorganisatie. We hadden heel erg graag zo´n nest uit willen zien komen, of een schildpad willen zien die eieren legt. Vooral omdat we in alle andere landen aan het vaste land precies in het verkeerde seizoen op de broedplaatsen waren. Nu waren we (omdat het een eiland is) op het juiste moment daar, maar helaas hebben we geen kleine of drachtige grote schildpaden kunnen zien, tja de natuur is onvoorspelbaar. het strand daar was wel fantastisch mooi en vooral warm. In de schaduw wordthet daar gemakkelijk meer dan 30 graden overdag. Nee dan ga ik niet graag in de zon liggen. Op maar het volgende strand dus. Een baai waar we hadden gehoord dat het snorkelen super zou moeten zijn.

Euh tja de golven waren daar best hoog. Maar goed we waren een eind komen vliegen dus die golven daar moet je je niet door laten afleiden. Wij het water in, maar omdat we zo veel hadden gelopen, waren we best moe. En tja veel te zien was er niet in de wilde zee in deze baai, er uit dus maar. OP het moment dat we er uit wilden lopen (ik kon er net staan) kwamen er net enorme golven aan. Een was zeker twee meter hoog en verrasde ons totaal. Toen ik hijgende weer boven kwame zag ik ook Vanessa boven komen. De snorkels die we enkele seconden geleden nog op ons hoofd hadden staan waren weg. Maar voor dat we tijd hadden om deze te zoeken kwam de volgende golf al over ons heen. Geschrokken kwamen we ook deze te boven en al hijgend zijnwe het strand op gelopen. Dat was even schrikken, op onze reis hadden we al zo vaak gehoord over gevaarlijke stromingen etc, maar zo´n hoge golf dat hadden we niet verwacht. Toen de zee weer iets rustiger was ben ik nog even de zee in gegaan en heb daar zo waar de gehuurde snorkel terug gevonden. Onze eigen snorkel (die we in Mexico hadden gekocht) heb ik helaas niet meer gevonden.

De volgende dag hebben we moutainbikes gehuurd (het eiland zit vol met heuvels) en zijn we vroeg (0800 uur) naar een uitkijk punt gegaan waar, normaal gesproken, hordes van dolfijnen samen komen. Er zijn gemiddeld zo´n 250 dolfijnen te gelijk te zien, en het record is 2000. Deze ´spinner´dolfijnen zijn te herkennen om dat ze verticaal het water uit springen en een aantal ronjes om hun as draaien. Een lokale club van enthousiaste biologen houdt het gedrag van e dolfijnen in de gaten. Maar jullie raden het al deze dag helaas ("ja echt heel raar normaal zijn ze er altijd!" geen dolfijnen. Daarna zijn we wederom gaan snorkelen op zoek naar schildpadden, maar weer niets. Daarna met de fiets naar een andere baai, deze wordt uitermate goed beschermd. Het is een natuurlijke pool, niet dieper dan 50 centimeter beschermd van de golven door een aantal lage rotsen. In dit zwembadje komen zo´n 40 verschillende tropische vissen voor, Er mogen maximaal 100 mensen per dag heen en zonnebrandcreme is strikt verboden. Bij aaankomst na een verhitte fietstocht was ik terleurgesteld een beetje laag water in een niet al te bijzondere baai wat heb je daar aan. Maar toen we in het water lagen ging er meteen een tropisch onderwaterparadijs voor ons open. Een veelheid aan gekleurde vissen zwom op enkele centimeters van ons af. Enkele gesptreepte zebra vissen probeerde zelfs aan mijn tenen te knabbelen. Een fantastische ervaring die veel goed maakte. Ter plekke hebben we nog eenduitser en zijn prille braziliaanse echtgenote ontmoet waar we ´s avonds pizza mee zijn gaan eten. Wederom een dag later zijn we met een tour mee gegaan. We hadden gemixte verhalen gehoord varierende van je ziet heel veel onderwater leven tot je ziet helemaal niets. Het idee was dat je aan een touw achter een speedboot wordt aangtrokken, snorkel in je mond, bril op, klein plexiglas bord in je handen en gaan. Als je zin hebt om dieper te gaan richt je het bord naar beneden, adem in en gaan. Een leuke ervaring, 30% van de tijd heb ik vissen gezien. Maar de enorme stingray (pijlstaart rog) die ik heb gezien maakte veel goed. EN net voor dat ik weer aan boord werd gevist zwom er een schildpad onder me door eindelijk!

Daarna nog een keer terug naar het strand waar we bijna verdronken zijn. Daar zijn we vanaf de zijkant het water in gegaan, maar veel zeelevenhebben we niet gezien. En tenslotte nogmaals naar de plek waar de schilpadden zouden moeten zijn. En ja wel eindelijk hebben we, kort maar toch, met een schilpad gezwommen. De laatste dag zijn we ´s ochtends om 6 uur naar het dolfijnen punt gegaan, en na uren wachten en veel geduld zijn er een aantal groepjes voorbij getrokken, waarvan een tiental een half uur al voortplantend in de baai heeft rondgehangen. De trip naar het eiland was voor ons helemaal geslaagd!

Terug op het vaste land van Recife hebben we nog een nachtje in een hotel geslapen. De volgende ochtend met een4 uur durende bus naar Maceio. Daar zou, volgens onze reisgids een prachtige regio zijn met fantatsische stranden. helaas blijkt Maceio een vrij vieze grote stad te zijn, tuurlijk het water heeft hier een fantastische azuur blauw/ groene kleur, maar de strandenzijn slecht onderhouden, soms erg vies, het stinkt enorm naar open riool en er drijft veel plastic ik de zee. Erg jammer, maar je merkt hier nog steeds dat we in het armste gedeete van Brazilien zijn. Dat betekent ook dat je niet heel erg rustig ´s avonds laat over straat kunt lopen, en wat we ook nog niet hebbengevonden zijneen een aantal gezellige strand barren waar je de heel dag aan de bar kunt hangen, en daar hebbenwe nu juist deze laatste twee weken nog even behoefte aan. Dus na 2 en een halve dag hebben we het hier helaas al weer gezien. We wilden vanavond met de bus voor 25 euro naar Salvador gaan. Dat is 10 uur rijden. En tja toen hebben we nog even op internet gekeken of er geen goedkope vluchten zouden gaan. En wat blijkt? Voor 45 euro kun je 1 uur vliegen en dan ben je ook in Salvador. Ons budget raakt snel op, maar tegen zo´n goedkope vlucht kan ik geen nee zeggen. Dus vliegen we morgenochtend naar Salvador. de hoofdstad van het hgetrommel en de vecht sport Camphoehera??

Ik laat julie weten hoe het daar bevalt. In ieder geval gaan we nog op zoek naar een strand daar in de buurt en een bijzonder nationaal park voordat we aan onze laatste week in Rio beginnen :( 1 mei zijn we dan al weer in Nederland helaas, helaas helaas.

Adios, Ciao

Sander